Vancomycinum (Vancomycin Kabi)

Ulotka dołączona do opakowania: informacja dla użytkownika

Vancomycin Kabi, 500 mg, proszek do sporządzania koncentratu roztworu do infuzji

Vancomycin Kabi, 1000 mg, proszek do sporządzania koncentratu roztworu do infuzji

Vancomycinum hydrochloridum

Należy uważnie zapoznać się z treścią ulotki przed zastosowaniem leku, ponieważ zawiera ona

informacje ważne dla pacjenta.

− Należy zachować tę ulotkę, aby w razie potrzeby móc ją ponownie przeczytać.

− W razie jakichkolwiek wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty.

− Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy

niepożądane niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie.

Patrz punkt 4.

Spis treści ulotki

1. Co to jest Vancomycin Kabi i w jakim celu się go stosuje

2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Vancomycin Kabi

3. Jak stosować Vancomycin Kabi

4. Możliwe działania niepożądane

5. Jak przechowywać Vancomycin Kabi

6. Zawartość opakowania i inne informacje

1. Co to jest Vancomycin Kabi i w jakim celu się go stosuje

Vancomycin Kabi jest lekiem należącym do klasy antybiotyków glikopeptydowych. Działanie leku

Vancomycin Kabi polega na zwalczaniu niektórych bakterii powodujących infekcje (zakażenia).

Wankomycyna w postaci proszku służy do sporządzania roztworu do infuzji lub roztworu doustnego.

Wankomycyna jest stosowana w postaci infuzji (kroplówki), u pacjentów we wszystkich grupach

wiekowych, w leczeniu następujących ciężkich zakażeń:

− zakażenia skóry i tkanki podskórnej;

− zakażenia kości i stawów;

− zakażenia płuc określanego jako zapalenie płuc;

− zakażenia wewnętrznej błony wyściełajacej serce (zapalenie wsierdzia) oraz zapobieganie

zapaleniu wsierdzia u zagrożonych pacjentów, przechodzących poważne zabiegi chirurgiczne.

Wankomycyna może być podawana doustnie u pacjentów we wszystkich grupach wiekowych,

w leczeniu zakażenia błony śluzowej jelita cienkiego i grubego związanego z uszkodzeniem błony

śluzowej (rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego), spowodowanego przez bakterie Clostridioides

difficile.

2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Vancomycin Kabi

Kiedy nie stosować leku Vancomycin Kabi

− Jeśli pacjent ma uczulenie (nadwrażliwość) na wankomycynę.

− W podaniu domięśniowym, z powodu ryzyka uszkodzenia tkanek w miejscu podania.

Ostrzeżenia i środki ostrożności

Po wstrzyknięciu wankomycyny do oka występowały ciężkie działania niepożądane, mogące

prowadzić do utraty wzroku. Przed rozpoczęciem stosowania leku Vancomycin Kabi należy skonsultować się z lekarzem,

farmaceutą szpitalnym lub pielęgniarką jeżeli:

− u pacjenta wystąpiła uprzednio reakcja alergiczna na teikoplaninę, ponieważ może to oznaczać,

że pacjent jest też uczulony na wankomycynę;

− pacjent ma zaburzenia słuchu, zwłaszcza jeśli jest w podeszłym wieku (konieczne może być

badanie słuchu podczas leczenia);

− pacjent ma zaburzenia czynności nerek (konieczne będzie przeprowadzanie badań krwi oraz

czynności wątroby i nerek podczas leczenia);

− pacjent otrzymuje wankomycynę w infuzji, zamiast doustnie, w celu leczenia biegunki

związanej z zakażeniem Clostridioides difficile ;

− u pacjenta kiedykolwiek po podaniu wankomycyny wystąpiła ciężka wysypka skórna lub

złuszczanie się skóry, pęcherze i (lub) owrzodzenia jamy ustnej.

Podczas leczenia lekiem Vancomycin Kabi należy skonsultować się z lekarzem, farmaceutą

szpitalnym lub pielęgniarką, jeżeli:

− pacjent jest leczony wankomycyną przez długi czas (konieczne może być przeprowadzanie

badań krwi oraz czynności wątroby i nerek podczas leczenia);

− u pacjenta podczas leczenia wystąpi jakakolwiek reakcja skórna;

− u pacjenta wystąpi ciężka lub długotrwała biegunka podczas lub po zakończeniu leczenia

wankomycyną, w takiej sytuacji należy natychmiast skonsultować się z lekarzem. Może to być

objaw zapalenia jelita (rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego), które może wystąpić

podczas leczenia antybiotykami.

W związku z leczeniem wankomycyną występowały przypadki ciężkich reakcji skórnych, w tym

zespołu Stevensa-Johnsona, toksycznego martwiczego oddzielania się naskórka, reakcji polekowych

z eozynofilią i objawami ogólnoustrojowymi (DRESS, ang. drug reaction with eosinophilia and

systemic symptoms) oraz ostrej uogólnionej osutki krostkowej (AGEP, ang. acute generalized

exanthematous pustulosis). Jeśli pacjent zauważy którykolwiek z objawów opisanych w punkcie 4.,

należy przerwać stosowanie wankomycyny i natychmiast zgłosić się do lekarza.

Dzieci

Wankomycyna będzie stosowana ze szczególną ostrożnością u wcześniaków i młodych niemowląt,

ponieważ ich nerki nie są w pełni rozwinięte, co może doprowadzić do gromadzenia wankomycyny

we krwi. W tej grupie wiekowej konieczne może być wykonywanie badań krwi w celu kontrolowania

stężenia wankomycyny we krwi.

Jednoczesne podawanie wankomycyny i środków znieczulających u dzieci wiąże się

z występowaniem zaczerwienienia skóry (rumienia) i reakcji alergicznych. Ponadto jednoczesne

stosowanie z innymi lekami, takimi jak antybiotyki aminoglikozydowe, niesteroidowe leki

przeciwzapalne (NLPZ, np. ibuprofen) lub amfoterycyna B (lek stosowany w zakażeniach

grzybiczych) może zwiększać ryzyko uszkodzenia nerek, w związku z czym konieczne może być

częstsze wykonywanie badań krwi i czynności nerek.

Vancomycin Kabi a inne leki

Należy powiedzieć lekarzowi o wszystkich lekach stosowanych obecnie lub ostatnio, a także o lekach,

które pacjent planuje stosować.

Następujące leki mogą oddziaływać z lekiem Vancomycin Kabi:

− leki zapobiegające bólowi podczas operacji (leki znieczulające);

− leki zmniejszające napięcie mięśni;

− leki stosowane w zakażeniach bakteryjnych (np. polimyksyna B, piperacylina z tazobaktamem,

kolistyna, bacytracyna, aminoglikozydy);

− lek stosowany w zakażeniach grzybiczych (amfoterycyna B);

− lek przeciwgruźliczy (wiomycyna);

− lek przeciwnowotworowy (cisplatyna);

− silne leki moczopędne (silne leki pobudzające produkcję moczu), takie jak furosemid.

PT/H/2179/001-002/IA/017 2 Ciąża, karmienie piersią i wpływ na płodność

Jeśli pacjentka jest w ciąży lub karmi piersią, przypuszcza że może być w ciąży lub gdy planuje mieć

dziecko, powinna poradzić się lekarza lub farmaceuty przed zastosowaniem tego leku.

Wankomycynę należy stosować w okresie ciąży i podczas karmienia piersią jedynie wtedy, gdy jest to

bezwzględnie konieczne. Lekarz może zalecić przerwanie karmienia piersią.

Prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn

Wankomycyna nie wpływa lub ma bardzo niewielki wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów

i obsługiwania maszyn.

3. Jak stosować Vancomycin Kabi

Vancomycin Kabi będzie podawany pacjentowi przez personel medyczny podczas pobytu w szpitalu.

Lekarz zdecyduje, jaką dawkę leku pacjent powinien otrzymywać każdego dnia i jak długo powinno

trwać leczenie.

Dawkowanie

Podawana dawka będzie zależeć od:

− wieku pacjenta;

− masy ciała pacjenta;

− rodzaju zakażenia;

− stanu czynności nerek pacjenta;

− stanu słuchu pacjenta;

− wszelkich innych leków stosowanych przez pacjenta.

Podanie dożylne

Dorośli i młodzież (w wieku 12 i więcej lat)

Dawkowanie zostanie ustalone w zależności od masy ciała pacjenta. Dawka zazwyczaj stosowana

w infuzji to 15 do 20 mg na każdy kg masy ciała. Dawka taka jest zwykle podawana co 8 do

12 godzin. W niektórych przypadkach lekarz może zdecydować o zastosowaniu dawki początkowej

30 mg na każdy kg masy ciała. Maksymalna dawka dobowa nie powinna być większa niż 2 g.

Dzieci w wieku od pierwszego miesiąca życia i dzieci w wieku poniżej 12 lat

Dawka będzie obliczona w zależności od masy ciała pacjenta. Dawka zazwyczaj stosowana w infuzji

to 10 do 15 mg na każdy kg masy ciała. Dawka taka jest zwykle podawana co 6 godzin.

Wcześniaki i noworodki urodzone o czasie (od 0 do 27 dni)

Dawka zostanie wyliczona w oparciu o wiek postkoncepcyjny [czas, jaki upłynął od pierwszego dnia

ostatniego krwawienia miesiączkowego matki do porodu (wiek ciążowy) plus czas, jaki upłynął od

urodzenia dziecka (wiek pourodzeniowy)].

U pacjentów w podeszłym wieku, kobiet w okresie ciąży oraz pacjentów z zaburzeniami czynności

nerek konieczne może być zastosowanie innej dawki.

Podanie doustne

Dorośli i młodzież (w wieku od 12 do 18 lat)

Zalecana dawka wynosi 125 mg co 6 godzin. W niektórych przypadkach lekarz może zdecydować

o zastosowaniu większej dawki dobowej, maksymalnie 500 mg co 6 godzin. Maksymalna dawka

dobowa nie powinna być większa niż 2 g.

Jeżeli pacjent miał uprzednio inne zaburzenia (zakażenie błony śluzowej), konieczne może być

zastosowanie innej dawki i czasu trwania leczenia.

PT/H/2179/001-002/IA/017 3 Noworodki, niemowlęta i dzieci w wieku poniżej 12 lat

Zalecana dawka to 10 mg na każdy kg masy ciała. Dawka taka jest zwykle podawana co 6 godzin.

Maksymalna dawka dobowa nie powinna być większa niż 2 g.

Sposób podawania

Infuzja dożylna (kroplówka) oznacza, że lek przepływa z butelki lub worka infuzyjnego przez

przewód do jednej z żył w ciele pacjenta. Lekarz lub pielęgniarka będzie zawsze podawać

wankomycynę do krwi, a nie w mięsień.

Wankomycyna będzie podawana do żyły przez co najmniej 60 minut.

W leczeniu zaburzeń przewodu pokarmowego (tzw. rzekomobłoniastego zapalenia jelita grubego) lek

musi być podawany w postaci roztworu doustnego (pacjent będzie przyjmować lek doustnie).

Czas trwania leczenia

Czas trwania leczenia zależy od typu zakażenia występującego u pacjenta i może wynieść nawet kilka

tygodni.

Czas trwania leczenia może być zmienny, w zależności od reakcji danego pacjenta na leczenie.

Podczas leczenia pacjent może mieć wykonywane badania krwi i analizę moczu, może też mieć test

słuchu, w kierunku objawów ewentualnych działań niepożądanych.

Zastosowanie większej niż zalecana dawki leku Vancomycin Kabi

Ponieważ lek będzie podawany pacjentowi w szpitalu, jest mało prawdopodobne, aby pacjent

otrzymał zbyt dużą lub za małą dawkę leku. Niezależnie od tego, jeśli pacjent ma wątpliwości,

powinien powiedzieć o tym lekarzowi lub pielęgniarce.

W razie jakichkolwiek dalszych wątpliwości związanych ze stosowaniem tego leku należy zwrócić się

do lekarza lub pielęgniarki.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Jeśli pacjent zauważy którykolwiek z następujących objawów, należy przerwać stosowanie

wankomycyny i natychmiast zgłosić się do lekarza:

− czerwonawe, płaskie, przypominające tarczę strzelniczą lub okrągłe plamy na tułowiu, często

z pęcherzami pośrodku, złuszczanie się skóry, owrzodzenia jamy ustnej, gardła, nosa, narządów

płciowych i oczu. Wystąpienie tych ciężkich wysypek skórnych może poprzedzać gorączka

i objawy grypopodobne (zespół Stevensa-Johnsona oraz toksyczne martwicze oddzielanie się

naskórka).

− rozległa wysypka, wysoka temperatura ciała i powiększone węzły chłonne (zespół DRESS lub

zespół nadwrażliwości na lek).

− czerwona, łuszcząca się wysypka z guzkami pod skórą oraz pęcherzami z jednoczesną gorączką

na początku leczenia (ostra uogólniona osutka krostkowa).

Wankomycyna może powodować reakcje alergiczne, chociaż ciężkie reakcje alergiczne (wstrząs

anafilaktyczny) występują rzadko. Należy natychmiast poinformować lekarza, jeśli u pacjenta

wystąpi nagły świszczący oddech, trudności w oddychaniu, zaczerwienienie górnych partii ciała,

wysypka lub świąd.

Wchłanianie wankomycyny z przewodu pokarmowego jest nieznaczne. Jednakże jeśli pacjent ma stan

zapalny przewodu pokarmowego, a zwłaszcza jeśli ma także zaburzenia czynności nerek, mogą

występować działania niepożądane takie same, jak występujące po podawaniu wankomycyny

w infuzji (kroplówce).

PT/H/2179/001-002/IA/017 4 Zgłaszano następujące działania niepożądane:

Często występujące działania niepożądane (mogą wystąpić u maksymalnie 1 na 10 pacjentów):

− obniżenie ciśnienia krwi;

− duszność, głośne oddychanie (wysoki dźwięk spowodowany przeszkodą na drodze przepływu

powietrza w górnych drogach oddechowych);

− wysypka i zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, świąd, swędząca wysypka, pokrzywka;

− problemy z nerkami, które można wykryć za pomocą badań krwi;

− zaczerwienienie górnych partii ciała i twarzy, zapalenie żył.

Niezbyt często występujące działania niepożądane (mogą wystąpić u maksymalnie 1 na 100

pacjentów):

− chwilowa lub trwała utrata słuchu.

Rzadko występujące działania niepożądane (mogą wystąpić u maksymalnie 1 na 1000

pacjentów):

− zmniejszenie liczby białych krwinek, czerwonych krwinek i płytek krwi (komórek krwi

odpowiedzialnych za krzepnięcie krwi);

− zwiększenie liczby pewnych białych krwinek we krwi;

− zaburzenia równowagi, dzwonienie w uszach, zawroty głowy;

− zapalenie naczyń krwionośnych;

− nudności (mdłości);

− zapalenie nerek i niewydolność nerek;

− ból w klatce piersiowej i ból mięśni pleców;

− gorączka, dreszcze.

Bardzo rzadko występujące działania niepożądane (mogą wystąpić u maksymalnie 1 na 10 000

pacjentów):

− ciężka, skórna reakcja alergiczna, taka jak łuskowata lub pokryta pęcherzami skóra, może to być

związane z wysoką gorączką i bólami stawów;

− zawał serca (nagłe zatrzymanie akcji serca);

− zapalenie jelit powodujące ból brzucha i biegunkę z możliwą zawartością krwi.

Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych):

− wymioty, biegunka;

− splątanie, senność, brak energii, obrzęki, zatrzymanie płynów, zmniejszenie produkcji moczu;

− wysypka z obrzękiem i bólem obszaru za uszami, szyi, pachwin, pod brodą i pod pachami

(obrzęk węzłów chłonnych), nieprawidłowe wyniki badań krwi i czynności wątroby;

− wysypka z pęcherzami i gorączką.

Zgłaszanie działań niepożądanych

Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione

w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie szpitalnemu lub pielęgniarce. Działania

niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań

Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych

i Produktów Biobójczych

Al. Jerozolimskie 181C

02-222 Warszawa

tel.: +48 22 49 21 301

faks: +48 22 49 21 309

strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl

Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat

bezpieczeństwa stosowania leku.

PT/H/2179/001-002/IA/017 5 5. Jak przechowywać Vancomycin Kabi

Fachowy personel medyczny będzie odpowiedzialny za przechowywanie leku.

Lek należy przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci.

Nie stosować tego leku po upływie terminu ważności zamieszczonego na tekturowym pudełku i fiolce

po „EXP”. Termin ważności oznacza ostatni dzień podanego miesiąca.

Proszek w opakowaniu do sprzedaży

Przechowywać w temperaturze poniżej 25  C.

Przechowywać fiolkę w opakowaniu zewnętrznym w celu ochrony przed światłem.

Trwałość sporządzonego koncentratu i otrzymanego z niego rozcieńczonego leku podano poniżej

w dodatkowych informacjach dla personelu medycznego.

Leków nie należy wyrzucać do kanalizacji ani domowych pojemników na odpadki. Należy zapytać

farmaceutę, jak usunąć leki, których się już nie używa. Takie postępowanie pomoże chronić

środowisko.

6. Zawartość opakowania i inne informacje

Co zawiera Vancomycin Kabi

− Substancją czynną leku jest wankomycyna.

Vancomycin Kabi, 500 mg, proszek do sporządzania koncentratu roztworu do infuzji

Każda fiolka zawiera 500 mg chlorowodorku wankomycyny, co odpowiada 500 000 j.m.

wankomycyny.

Vancomycin Kabi, 1000 mg, proszek do sporządzania koncentratu roztworu do infuzji

Każda fiolka zawiera 1000 mg chlorowodorku wankomycyny, co odpowiada 1 000 000 j.m.

wankomycyny.

Jak wygląda Vancomycin Kabi i co zawiera opakowanie

Vancomycin Kabi, 500 mg, proszek do sporządzania koncentratu roztworu do infuzji

− Biały do kremowego proszek w fiolce z bezbarwnego szkła (typu I), z korkiem z gumy

chlorobutylowej (typu I) pokrytym silikonem oraz szarym wieczkiem typu flip-off

z Aluminium/PP.

− Wielkości opakowań: 1 fiolka, 10 fiolek.

Vancomycin Kabi, 1000 mg, proszek do sporządzania koncentratu roztworu do infuzji

− Biały do kremowego proszek w fiolce z bezbarwnego szkła (typu I), z korkiem z gumy

chlorobutylowej (typu I) pokrytym silikonem oraz zielonym wieczkiem typu flip-off

z Aluminium/PP.

− Wielkości opakowań: 1 fiolka, 10 fiolek.

Lek ma postać proszku, który należy rozpuścić oraz rozcieńczyć przed podaniem pacjentowi.

Podmiot odpowiedzialny i wytwórca

Podmiot odpowiedzialny

Fresenius Kabi Polska Sp. z o.o.

Al. Jerozolimskie 134

02-305 Warszawa

PT/H/2179/001-002/IA/017 6 Wytwórca

Xellia Pharmaceuticals ApS

Dalslandsgade 11

2300 Copenhagen S

Dania

W celu uzyskania bardziej szczegółowych informacji należy zwrócić się do podmiotu

odpowiedzialnego:

Fresenius Kabi Polska Sp. z o.o.

Al. Jerozolimskie 134

02-305 Warszawa

tel. +48 22 345 67 89

Ten produkt leczniczy jest dopuszczony do obrotu w krajach członkowskich Europejskiego

Obszaru Gospodarczego pod następującymi nazwami:

Belgia Vancomycine Fresenius Kabi 500 mg poeder voor concentraat voor oplossing voor

infusie

Vancomycine Fresenius Kabi 1000 mg poeder voor concentraat voor oplossing

voor infusie

Bułgaria Ванкомицин Каби 500 mg прах за концентрат за инфузионен разтвор

Ванкомицин Каби 1000 mg прах за концентрат за инфузионен разтвор

Czechy Vancomycin Kabi

Dania Vancomycin Fresenius Kabi

Estonia Vancomycin Kabi 500 mg

Vancomycin Kabi 1000 mg

Grecja Vancomycin/Kabi 500 mg κόνις για πυκνό σκεύασμα για παρασκευή διαλύματος

προς έγχυση

Vancomycin/Kabi 1000 mg κόνις για πυκνό σκεύασμα για παρασκευή διαλύματος

προς έγχυση

Holandia Vancomycine Fresenius Kabi 500 mg poeder voor concentraat voor oplossing voor

infusie

Vancomycine Fresenius Kabi 1000 mg poeder voor concentraat voor oplossing

voor infusie

Irlandia Vancomycin 500 mg powder for concentrate for solution for infusion

Vancomycin 1000 mg powder for concentrate for solution for infusion

Islandia Vancomycin Fresenius Kabi

Litwa Vancomycin Kabi 500 mg milteliai infuzinio tirpalo koncentratui

Vancomycin Kabi 1000 mg milteliai infuzinio tirpalo koncentratui

Luksemburg Vancomycin Kabi 500 mg Pulver für ein Konzentrat zur Herstellung einer

Infusionslösung oder einer Lösung zum Einnehmen

Vancomycin Kabi 1000 mg Pulver für ein Konzentrat zur Herstellung einer

Infusionslösung oder einer Lösung zum Einnehmen

Łotwa Vancomycin Kabi 500 mg pulveris infūziju šķīduma koncentrāta pagatavošanai

Vancomycin Kabi 1000 mg pulveris infūziju šķīduma koncentrāta pagatavošanai

Niemcy Vancomycin Kabi 500 mg Pulver für ein Konzentrat zur Herstellung einer

Infusionslösung oder einer Lösung zum Einnehmen

Vancomycin Kabi 1000 mg Pulver für ein Konzentrat zur Herstellung einer

Infusionslösung oder einer Lösung zum Einnehmen

Norwegia Vancomycin Fresenius Kabi 500 mg pulver til konsentrat til infusjonsvæske,

oppløsning

Vancomycin Fresenius Kabi 1000 mg pulver til konsentrat til infusjonsvæske,

oppløsning

Polska Vancomycin Kabi

Portugalia Vancomicina Kabi

Rumunia Vancomicina Kabi 500 mg pulbere pentru concentrat pentru soluție perfuzabilă

Vancomicina Kabi 1000 mg pulbere pentru concentrat pentru soluție perfuzabilă

PT/H/2179/001-002/IA/017 7 Słowenia Vankomicin Kabi 500 mg prašek za koncentrat za raztopino za infundiranje

Vankomicin Kabi 1000 mg prašek za koncentrat za raztopino za infundiranje

Słowacja Vancomycin Kabi 500 mg

Vancomycin Kabi 1000 mg

Węgry Vancomycin Kabi 500 mg por oldatos infúzióhoz való koncentrátumhoz

Vancomycin Kabi 1000 mg por oldatos infúzióhoz való koncentrátumhoz

Wielka Brytania Vancomycin 500 mg powder for concentrate for solution for infusion

Vancomycin 1000 mg powder for concentrate for solution for infusion

Data ostatniej aktualizacji ulotki: 25.05.2021 r.

PT/H/2179/001-002/IA/017 8 Inne źródła informacji

Porada/edukacja medyczna

Antybiotyki stosuje się w leczeniu zakażeń bakteryjnych. Są one nieskuteczne w przypadku zakażeń

wirusowych.

Jeżeli lekarz przepisał pacjentowi antybiotyki, są one konieczne do leczenia konkretnej, aktualnie

występującej choroby.

Pomimo stosowania antybiotyków niektóre bakterie mogą przeżyć lub rozmnażać się dalej. Zjawisko

to nazywa się opornością, powoduje ono, że niekiedy leczenie antybiotykami jest nieskuteczne.

Niewłaściwe stosowanie antybiotyków sprzyja powstawaniu oporności. Także pacjent może ułatwić

powstanie oporności i tym samym opóźnić wyleczenie lub zmniejszyć skuteczność antybiotykoterapii,

jeśli nie będzie przestrzegać właściwego:

− dawkowania;

− harmonogramu leczenia;

− czasu trwania leczenia.

W związku z tym, by zachować skuteczność tego leku, należy:

1 - stosować antybiotyki tylko wtedy, gdy przepisze je lekarz.

2 - ściśle przestrzegać przepisanego sposobu stosowania.

3 - nie stosować ponownie antybiotyku bez zalecenia lekarza, nawet w celu leczenia podobnej

choroby.

PT/H/2179/001-002/IA/017 9 ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Informacje przeznaczone wyłącznie dla fachowego personelu medycznego:

Przygotowanie

Koncentrat

500 mg

Rozpuścić zawartość fiolki w 10 ml jałowej wody do wstrzykiwań.

1000 mg

Rozpuścić zawartość fiolki w 20 ml jałowej wody do wstrzykiwań.

Roztwór do infuzji

500 mg

Rozcieńczyć sporządzony koncentrat (50 mg/ml) w co najmniej 100 ml roztworu chlorku sodu

9 mg/ml (0,9%) do wstrzykiwań, roztworu glukozy 50 mg/ml (5%) do wstrzykiwań, roztworu chlorku

sodu 9 mg/ml (0,9%) w roztworze glukozy 50 mg/ml (5%) do wstrzykiwań lub płynu Ringera

z octanem do wstrzykiwań.

1000 mg

Rozcieńczyć sporządzony koncentrat (50 mg/ml) w co najmniej 200 ml roztworu chlorku sodu

9 mg/ml (0,9%) do wstrzykiwań, roztworu glukozy 50 mg/ml (5%) do wstrzykiwań, roztworu chlorku

sodu 9 mg/ml (0,9%) w roztworze glukozy 50 mg/ml (5%) do wstrzykiwań lub płynu Ringera

z octanem do wstrzykiwań.

Stężenie w przygotowanym roztworze do infuzji nie powinno przekraczać 0,5% w/v (5 mg/ml).

U pacjentów z ograniczeniem podaży płynów, można zastosować roztwór o stężeniu do 10 mg/ml;

stosowanie tak dużych stężeń może powodować zwiększenie ryzyka wystąpienia działań

niepożądanych związanych z podawaniem leku w infuzji.

Roztwory uzyskane po rozpuszczeniu i rozcieńczeniu należy obejrzeć przed podaniem, czy nie zawierają

widocznych cząstek stałych i przebarwień. Należy użyć jedynie przejrzysty roztwór niezawierający

widocznych cząstek stałych.

Roztworu do infuzji nie należy mieszać z innymi lekami.

Infuzja

Odpowiednią dawkę należy podawać powoli w infuzji dożylnej, trwającej co najmniej godzinę lub

z szybkością nie większą niż 10 mg/min (którekolwiek będzie dłuższe), co odpowiada 2 ml/min

w przypadku infuzji roztworu o stężeniu 5 mg/ml.

Roztwór do podania doustnego

Objętość równa 2,5 ml sporządzonego koncentratu zawiera 125 mg chlorowodorku wankomycyny

i należy ją rozcieńczyć za pomocą 5 ml wody, tj. 1 objętość sporządzonego koncentratu należy

rozcieńczyć w 2 objętościach wody. Rozcieńczony roztwór należy podać pacjentowi do picia lub

podać przez zgłębnik nosowo-żołądkowy.

Do sporządzonego roztworu można przed podaniem dodać środek poprawiający smak,

np. powszechnie stosowane syropy smakowe.

Dawkowanie

Podanie dożylne

Dawkę początkową dostosowuje się indywidualnie w zależności od całkowitej masy ciała. Zwykle

stosowana dawka:

PT/H/2179/001-002/IA/017 10 Pacjenci w wieku 12 i więcej lat

15 do 20 mg/kg mc. co 8 do 12 godz. (nie należy stosować więcej niż 2 g na dawkę).

Noworodki w wieku od pierwszego miesiąca życia i dzieci w wieku poniżej 12 lat

10 do 15 mg/kg mc. co 6 godz.

Noworodki urodzone o czasie (od urodzenia do 27 dni wieku pourodzeniowego) oraz wcześniaki (od

urodzenia do oczekiwanej daty porodu plus 27 dni)

W celu ustalenia schematu dawkowania dla noworodków, należy zwrócić się o poradę do lekarza

doświadczonego w leczeniu noworodków. Jeden z możliwych schematów dawkowania wankomycyny

u noworodków przedstawiony jest w poniższej tabeli:

PMA (tygodnie) Dawka (mg/kg mc.) Odstęp pomiędzy dawkami (godz.)

<29 15 24

29-35 15 12

>35 15 8

PMA: wiek postkoncepcyjny [czas, jaki upłynął od pierwszego dnia ostatniego krwawienia

miesiączkowego do porodu (wiek ciążowy) plus czas, jaki upłynął od urodzenia (wiek

pourodzeniowy)].

Podanie doustne

Pacjenci w wieku 12 i więcej lat

Leczenie zakażeń Clostridioides difficile (CDI):

Zalecana dawka wankomycyny to 125 mg co 6 godzin przez 10 dni, w przypadku pierwszego epizodu

nieciężkiego zakażenia Clostridioides difficile . Dawkę można zwiększyć do 500 mg co 6 godzin przez

10 dni, w przypadku ciężkich lub powikłanych zakażeń. Nie należy przekraczać maksymalnej dawki

dobowej wynoszącej 2 g.

Noworodki, niemowlęta i dzieci w wieku poniżej 12 lat

Zalecana dawka wankomycyny to 10 mg/kg mc. co 6 godzin przez 10 dni w podaniu doustnym. Nie

należy przekraczać maksymalnej dawki dobowej wynoszącej 2 g.

Przechowywanie

Vancomycin Kabi, proszek do sporządzania koncentratu roztworu do infuzji, należy przechowywać

w temperaturze poniżej 25  C. Przechowywać fiolkę w opakowaniu zewnętrznym w celu ochrony przed

światłem.

Leku Vancomycin Kabi, proszek do sporządzania koncentratu roztworu do infuzji, nie należy

stosować po upływie terminu ważności zamieszczonego na tekturowym pudełku.

Sporządzony koncentrat

Podanie dożylne: sporządzony koncentrat należy rozcieńczyć natychmiast po przygotowaniu.

Podanie doustne: stabilność chemiczną i fizyczną koncentratu wykazano przez 96 godzin

w temperaturze 2-8°C.

Rozcieńczony lek

Z mikrobiologicznego i fizykochemicznego punktu widzenia, lek należy użyć natychmiast po

rozcieńczeniu.

PT/H/2179/001-002/IA/017 11