Midazolami hydrochloridum (Mizormic)

Ulotka dołączona do opakowania: informacja dla pacjenta

Mizormic, 5 mg/ml, roztwór do wstrzykiwań

Midazolami hydrochloridum

Należy uważnie zapoznać się z treścią ulotki przed zastosowaniem leku, ponieważ zawiera ona

informacje ważne dla pacjenta.

- Należy zachować tę ulotkę, aby w razie potrzeby móc ją ponownie przeczytać.

- W razie jakichkolwiek wątpliwości należy zwrócić się do lekarza, farmaceuty lub pielęgniarki.

- Lek ten przepisano ściśle określonej osobie. Nie należy go przekazywać innym. Lek może

zaszkodzić innej osobie, nawet jeśli objawy jej choroby są takie same.

- Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy

niepożądane niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub

pielęgniarce. Patrz punkt 4.

Spis treści ulotki:

1. Co to jest lek Mizormic i w jakim celu się go stosuje

2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Mizormic

3. Jak stosować lek Mizormic

4. Możliwe działania niepożądane

5. Jak przechowywać lek Mizormic

6. Zawartość opakowania i inne informacje

Co to jest lek Mizormic i w jakim celu się go stosuje 1.

Lek Mizormic (midazolam) to krótko działający lek nasenny należący do grupy leków zwanych

benzodiazepinami.

Lek Mizormic jest stosowany:

• w wywoływaniu sedacji płytkiej (stan uspokojenia lub senności przy zachowaniu świadomości)

u dorosłych i dzieci,

• w wywoływaniu sedacji u dorosłych i dzieci na oddziale intensywnej opieki medycznej,

• w znieczuleniu dorosłych (premedykacja przed indukcją znieczulenia, indukcja znieczulenia,

jako komponent o działaniu sedacyjnym z innymi lekami stosowanymi w znieczuleniu),

• w premedykacji przed indukcją znieczulenia u dzieci.

Informacje ważne przed zastosowaniem leku Mizormic 2.

Kiedy nie stosować leku Mizormic

• jeśli pacjent ma uczulenie na midazolam, inne benzodiazepiny lub którykolwiek z pozostałych

składników leku Mizormic (wymienione w punkcie 6),

• jeśli u pacjenta występuje ciężka niewydolność oddechowa lub ostra depresja oddechowa -

w przypadku sedacji płytkiej.

Ostrzeżenia i środki ostrożności

W przypadku stosowania leku Mizormic do premedykacji, reakcje pacjenta będą dokładnie

obserwowane, aby ze względu na różną wrażliwość pacjentów zapewnić podanie odpowiedniej dawki

leku.

W przypadku stosowania leku Mizormic opisywano reakcje paradoksalne i amnezję następczą

(niepamiętanie niedawnych wydarzeń) (patrz punkt 4 „Możliwe działania niepożądane”).

1 Należy zachować szczególną ostrożność, jeśli:

• pacjent jest w wieku powyżej 60 lat,

• pacjent jest przewlekle chory lub wyniszczony (np. u pacjenta występuje przewlekła

niewydolność oddechowa, przewlekła niewydolność nerek, zaburzenia czynności wątroby lub

serca),

• u pacjenta występuje nużliwość mięśni (ciężka choroba nerwowo-mięśniowa charakteryzująca

się osłabieniem siły mięśniowej),

• pacjent nadużywa lub nadużywał w przeszłości alkoholu lub leków,

• pacjent stosuje jakiekolwiek inne leki, w tym leki wydawane bez przepisu lekarza (więcej

informacji – patrz punkt „ Lek Mizormic a inne leki ”),

• pacjentka jest lub podejrzewa, że może być w ciąży.

Leczenie przewlekłe

W razie przewlekłego stosowania leku Mizormic u pacjenta może rozwinąć się tolerancja na lek (lek

Mizormic stanie się mniej skuteczny) lub uzależnienie od leku.

Po zakończeniu długotrwałego leczenia (jak na oddziale intensywnej opieki medycznej) u pacjenta

mogą pojawić się następujące objawy odstawienia: bóle głowy, ból mięśni, objawy lękowe, napięcie,

niepokój psychoruchowy, dezorientacja, drażliwość, niemożność zaśnięcia, zmiany nastroju, omamy

i drgawki. Aby zapobiec tym objawom, lekarz będzie stopniowo zmniejszał dawkę leku.

Dzieci i młodzież

Należy zachować szczególną ostrożność stosując lek Mizormic u dzieci, zwłaszcza w wieku poniżej

6 miesięcy (w tym u noworodków i wcześniaków). Należy poinformować lekarza, jeśli u dziecka

stwierdzono chorobę układu krążenia. W takiej sytuacji dziecko będzie uważnie monitorowane,

a dawka zostanie odpowiednio zmodyfikowana.

Lek Mizormic a inne leki

Należy powiedzieć lekarzowi o wszystkich lekach przyjmowanych obecnie lub ostatnio, a także o

lekach, które pacjent planuje przyjmować. Jest to bardzo ważne, ponieważ stosowanie w tym samym

czasie więcej niż jednego leku może nasilać lub osłabiać działanie zażywanych leków.

Działanie leku Mizormic może być nasilone przez następujące leki:

− neuroleptyki, leki nasenne, leki uspokajające,

− leki przeciwdepresyjne,

− opioidowe leki przeciwbólowe (bardzo silne leki przeciwbólowe),

− środki znieczulające,

− niektóre leki stosowane w leczeniu alergii (leki przeciwhistaminowe),

− leki stosowane w leczeniu zakażeń grzybiczych (ketokonazol, worikonazol, flukonazol,

itrakonazol, posakonazol),

− antybiotyki (erytromycyna, klarytromycyna),

− leki stosowane w leczeniu wysokiego cięśnienia tętniczego (diltiazem),

− leki stosowane w leczeniu zakażenia wirusem HIV (sakwinawir i inne inhibitory proteazy HIV),

− leki obniżające poziom cholesterolu (atorwastatyna).

Jednoczesne stosowanie leku Mizormic i opioidów (silne leki przeciwbólowe, leki stosowane

w leczeniu substytucyjnym uzależnień i niektóre leki przeciwkaszlowe) zwiększa ryzyko senności,

trudności w oddychaniu (stłumienie oddychania, depresja oddechowa), śpiączki i może zagrażać

życiu.

Z tego powodu, jednoczesne stosowanie powinno być brane pod uwagę tylko wtedy, gdy inne opcje

leczenia nie są możliwe.

Jeśli jednak lekarz przepisuje lek Mizormic razem z opioidami, powinien ograniczyć dawkę i czas

trwania równoczesnego leczenia.

Należy poinformować lekarza o wszystkich przyjmowanych opioidach i ściśle przestrzegać jego

zaleceń. Pomocne może być poinformowanie znajomych lub krewnych o ww. objawach. W razie

wystąpienia takich objawów należy skontaktować się z lekarzem.

2 Działanie leku Mizormic może być zmniejszone przez następujące leki:

− leki stosowane w leczeniu zakażeń prątkowych, np. gruźlicy (ryfampicyna),

− preparaty ziela dziurawca zwyczajnego (lek ziołowy stosowany w leczeniu depresji).

Stosowanie leku Mizormic z jedzeniem, piciem i alkoholem

Alkohol może nasilać działanie uspokajające leku Mizormic i dlatego należy unikać picia alkoholu

w trakcie leczenia.

Ciąża, karmienie piersią i wpływ na płodność

Jeśli pacjentka jest w ciąży lub karmi piersią, przypuszcza, że może być w ciąży lub planuje mieć

dziecko, powinna poradzić się lekarza lub farmaceuty przed zastosowaniem tego leku.

Midazolam może przenikać do mleka ludzkiego, dlatego kobiety karmiące piersią nie powinny karmić

przez 24 godziny po przyjęciu leku Mizormic.

Prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn

Mizormic może powodować senność, zaburzenia pamięci, zmniejszenie zdolności koncentracji

i koordynacji ruchów. Objawy te mogą niekorzytnie wpływać na zdolność wykonywania czynności

wymagających precyzji, np. prowadzenia pojazdów i obsługi maszyn. Po podaniu leku Mizormic

pacjent nie powinien prowadzić pojazdów ani obsługiwać maszyn do chwili całkowitego ustąpienia

działania leku. O tym, kiedy pacjent może podjąć te czynności, powinien zadecydować lekarz.

Po terapii pacjent powinien udać się do domu w towarzystwie drugiej osoby.

Lek Mizormic zawiera sód

Lek Mizormic zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) na dawkę, to znaczy lek uznaje się za „wolny

od sodu”.

Jak stosować lek Mizormic 3.

Lek Mizormic powinien być podawany wyłącznie przez doświadczonych lekarzy oraz przez osoby

z odpowiednim przeszkoleniem w rozpoznawaniu i leczeniu spodziewanych reakcji niepożądanych

w placówce w pełni wyposażonej w sprzęt do monitorowania i wspomagania czynności układu

oddechowego i układu krążenia.

Dawkowanie i sposób podawania

Odpowiednią dawkę dla danego pacjenta ustala lekarz. Dawki bywają różne i zależą od planowanego

leczenia i pożądanego poziomu sedacji. Na dawkę, którą otrzymuje pacjent mają również wpływ:

masa ciała, wiek, ogólny stan zdrowia, reakcja na lek oraz konieczność jednoczesnego stosowania

innych leków.

Jeśli pacjent będzie wymagał podawania silnych leków przeciwbólowych, zostaną one podane

w pierwszej kolejności, a następnie zostanie podany lek Mizormic w odpowiednio dostosowanej

dawce.

Lek Mizormic jest podawany powoli - we wstrzyknięciu do żyły (podanie dożylne), w kroplówce

(wlew dożylny), we wstrzyknięciu domięśniowym (podanie domięśniowe) lub w podaniu

doodbytniczym.

Zastosowanie większej niż zalecana dawki leku Mizormic

Ten lek będzie podawany przez lekarza.

Jeśli u pacjenta dojdzie do przypadkowego przedawkowania, może to prowadzić do senności,

niezborności (problemów z koordynacją ruchów i utrzymaniem równowagi), zaburzeń mowy

i mimowolnych ruchów gałek ocznych, utraty odruchów, bezdechu, niskiego ciśnienia tętniczego

krwi, depresji oddechowo-krążeniowej (spowolnienie i spłycenie oddechu oraz zwolnienie pracy

serca) i śpiączki. Przedawkowanie może wymagać dokładnego monitorowania parametrów życiowych

oraz leczenia objawowego zaburzeń krążeniowo-oddechowych, a także zastosowania leku o działaniu

antagonistycznym do benzodiazepin (leku który zmniejsza działanie midazolamu).

3 W razie jakichkolwiek dalszych wątpliwości związanych ze stosowaniem tego leku należy zwrócić się

do lekarza lub farmaceuty.

Możliwe działania niepożądane 4.

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Należy przerwać stosowanie leku Mizormic i niezwłocznie zgłosić lekarzowi, jeśli u pacjenta wystąpi

którekolwiek z następujących działań niepożądanych. Mogą one zagrażać życiu pacjenta i może być

konieczne natychmiastowe rozpoczęcie leczenia:

• wstrząs anafilaktyczny (zagrażająca życiu reakcja uczuleniowa). Objawy mogą obejmować

nagłą wysypkę, świąd lub grudkowatą wysypkę (pokrzywkę) i obrzęk twarzy, warg, języka

lub innych części ciała. U pacjenta może również wystąpić duszność, świszczący oddech lub

problemy z oddychaniem, lub bladość skóry, słabe i szybkie tętno lub uczucie utraty

przytomności. Ponadto może wystąpić ból w klatce piersiowej, który może być objawem

groźnej reakcji uczuleniowej zwanej zespołem Kounisa.

• uogólnione reakcje alergiczne (reakcje skórne, reakcje ze strony serca i układu krwionośnego

np. obniżenie ciśnienia tętniczego, świszczący oddech)

• duszność i trudności w oddychaniu (czasami powodujące zatrzymanie oddechu), bezdech.

• skurcz mięśni krtani powodujący duszenie się.

• zatrzymanie akcji serca (serce przestaje bić). Objawy obejmują utratę przytomności

powiązaną z brakiem tętna.

Odnotowano również następujące działania niepożądane związane ze stosowaniem tego leku:

Bardzo rzadko (mogą występować rzadziej niż u 1 na 10 000 pacjentów):

• dezorientacja, euforia, omamy

• reakcje paradoksalne (odwrotne od oczekiwanych) występujące głównie u dzieci i osób

w podeszłym wieku: pobudzenie, mimowolne (niekontrolowane) ruchy ciała, w tym napięcie

i drżenie mięśni, nadmierna aktywność, wrogość, napady złości, agresja, napadowe

pobudzenie, agresja fizyczna

• fizyczne uzależnienie od leku, objawy odstawienia leku, w tym drgawki

• przedłużające się uspokojenie, zmniejszona czujność, senność, ból głowy, zawroty głowy,

problemy z koordynacją ruchów i utrzymaniem równowagi

• przemijająca utrata pamięci (pacjent nie pamięta zdarzeń, które wystąpiły w krótkim czasie po

podaniu leku, czas trwania niepamięci zależy od podanej dawki leku)

• drgawki u wcześniaków i noworodków

• niskie ciśnienie tętnicze, zwolniona czynność serca, rozszerzenie naczyń krwionośnych

(objawiające się np. rumieniem, omdleniem i bólem głowy)

• czkawka

• nudności, wymioty, zaparcia, suchość w jamie ustnej

• wysypka skórna, pokrzywka, świąd

• zmęczenie

• zaczerwienienie i ból w miejscu wstrzyknięcia, zakrzepowe zapalenie żył, zakrzepica

(tworzenie się zakrzepów w żyłach)

• upadki, złamania.

Zgłaszanie działań niepożądanych

Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione

w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie, lub pielęgniarce. Działania

niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań

Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych

i Produktów Biobójczych:

Al. Jerozolimskie 181C

4 02-222 Warszawa

tel.: 22 49-21-301

faks: 22 49-21-309

Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl

Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat

bezpieczeństwa stosowania leku.

Jak przechowywać lek Mizormic 5.

Przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci.

Nie stosować tego leku po upływie terminu ważności zamieszczonego na pudełku tekturowym

i etykiecie po: EXP. Termin ważności oznacza ostatni dzień podanego miesiąca.

Skrót ,,Lot” oznacza numer serii.

Nie przechowywać w temperaturze powyżej 25°C. Nie zamrażać. Przechowywać w oryginalnym

opakowaniu w celu ochrony przed światłem.

Leków nie należy wyrzucać do kanalizacji ani domowych pojemników na odpadki. Należy zapytać

farmaceutę, jak usunąć leki, których się już nie używa. Takie postępowanie pomoże chronić

środowisko.

Zawartość opakowania i inne informacje 6.

Co zawiera lek Mizormic

• Substancją czynną leku jest midazolam. 1 ml roztworu zawiera 5 mg midazolamu (w postaci

chlorowodorku).

• Pozostałe składniki to: sodu chlorek, kwas solny, sodu wodorotlenek oraz woda do

wstrzykiwań.

Jak wygląda lek Mizormic i co zawiera opakowanie

Przezroczysty, bezbarwny roztwór, bez widocznych cząstek.

Bezbarwne ampułki wykonane ze szkła obojętnego typ I zapakowane w tekturowe pudełka.

Wielkość opakowań: 10 ampułek po 1 ml, 3 ml lub 10 ml.

Podmiot odpowiedzialny i wytwórca

Podmiot odpowiedzialny

Bausch Health Ireland Limited

3013 Lake Drive

Citywest Business Campus

Dublin 24, D24PPT3

Irlandia

Tel: +48 17 865 51 00

Wytwórca

HBM Pharma s.r.o.

Sklabinska 30

036 80 Martin

Słowacja

Data ostatniej aktualizacji ulotki:

5 -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Informacje przeznaczone wyłącznie dla fachowego personelu medycznego:

Dawkowanie standardowe

Midazolam jest silnie działającym lekiem uspokajającym, który wymaga zwiększania dawki

indywidualnie dla każdego pacjenta oraz powolnego podawania. Bezwzględnie zaleca się zwiększanie

dawki indywidualnie dla każdego pacjenta, gdyż pozwala to na bezpieczne uzyskanie pożądanego

poziomu sedacji odpowiedniego dla potrzeb klinicznych, fizycznego stanu pacjenta, wieku pacjenta

oraz innych leków stosowanych równocześnie. U dorosłych w wieku powyżej 60 lat, u osób

wyniszczonych lub przewlekle chorych oraz u dzieci i młodzieży dawkę należy ustalać z

zachowaniem ostrożności i z uwzględnieniem indywidualnych czynników ryzyka. Typowe

dawkowanie podano w tabeli poniżej.

Dodatkowe informacje szczegółowe podano w tekście znajdującym się za tabelą.

Dorośli w wieku <60 lat Dorośli w wieku ≥ 60 lat Wskazanie Dzieci

oraz pacjenci

wyniszczeni lub

przewlekle chorzy

Podanie dożylne Podanie dożylne Podanie dożylne u Płytka sedacja

Dawka początkowa: 2,0– Dawka początkowa: 0,5– pacjentów w wieku od 6

miesięcy do 5 lat 2,5 mg 1,0 mg

Dawka początkowa: Jednorazowa dawka Jednorazowa dawka

0,05–0,10 mg/kg mc. dodatkowa: 1 mg dodatkowa: 0,5–1,0 mg

Dawka całkowita: <3,5 mg Dawka całkowita: <6 mg Dawka całkowita: 3,5–

Podanie dożylne u 7,5 mg

pacjentów w wieku od 6

do 12 lat

Dawka początkowa:

0,025–0,050 mg/kg mc.

Dawka całkowita:

<10 mg

Podanie doodbytnicze

u pacjentów w wieku

> 6 miesięcy

0,3–0,5 mg/kg mc.

Podanie domięśniowe

u pacjentów w wieku od

1 do 15 lat

0,05–0,15 mg/kg mc.

Podanie dożylne Podanie dożylne Premedykacja Podanie doodbytnicze

przed 1–2 mg w dawkach u pacjentów w wieku Dawka początkowa:

> 6 miesięcy znieczuleniem powtarzanych 0,5 mg

Podanie domięśniowe 0,3–0,5 mg/kg mc. Jeśli konieczne, dawkę

Podanie domięśniowe 0,07–0,10 mg/kg mc. można powoli zwiększać

Podanie domięśniowe u pacjentów w wieku od

0,025–0,050 mg/kg mc. 1 do 15 lat

0,08–0,20 mg/kg mc.

Podanie dożylne Podanie dożylne Indukcja

znieczulenia 0,15–0,20 mg/kg mc. 0,05–0,15 mg/kg mc.

(0,30–0,35 bez (0,15–0,30 bez

premedykacji) premedykacji)

Podanie dożylne Podanie dożylne Jako składnik o

Dawki przerywane Mniejsze dawki niż dawki działaniu

sedacyjnym w wynoszące 0,03– zalecane dla dorosłych w

znieczuleniu 0,10 mg/kg mc. lub wlew wieku <60 lat

6 kombinowanym ciągły w dawce

0,03–0,10 mg/kg mc./h

Podanie dożylne Podanie dożylne u Sedacja na OIOM-

ie Dawka wysycająca: 0,03–0,30 mg/kg mc. zwiększana noworodków

każdorazowo o 1,0–2,5 mg urodzonych przed 32.

tygodniem ciąży Dawka podtrzymująca: 0,03–0,20 mg/kg mc./h

0,03 mg/kg mc./h

Podanie dożylne

u noworodków

urodzonych po 32.

tygodniu ciąży oraz

u dzieci w wieku

poniżej 6 miesięcy

0,06 mg/kg mc./h

Podanie dożylne u

pacjentów w wieku > 6

miesięcy

Dawka wysycająca:

0,05–0,20 mg/kg mc.

Dawka podtrzymująca:

0,06–0,12 mg/kg mc./h

Dawkowanie w sedacji płytkiej

W celu uzyskania sedacji płytkiej przed interwencją diagnostyczną lub chirurgiczną midazolam

podawany jest dożylnie. Dawka musi być indywidualnie dobrana i w razie potrzeby stopniowo

zwiększana – nie powinna być podawana szybko ani w postaci pojedynczego bolusu. Początek

działania sedacyjnego leku ujawnia się w różnym czasie po podaniu – zależnie od stanu fizycznego

pacjenta oraz określonych okoliczności podania leku (np. szybkości z jaką podano lek, wielkości

dawki). Jeśli konieczne, można podać kolejne dawki leku zależnie od indywidualnych potrzeb.

Początek działania ujawnia się po około 2 minutach od wstrzyknięcia. Efekt maksymalny uzyskiwany

jest w ciągu około 5–10 minut.

Dorośli

Dożylne wstrzyknięcie midazolamu należy wykonywać powoli, z szybkością około 1 mg na

30 sekund.

U dorosłych w wieku poniżej 60 lat dawka początkowa wynosi 2,0–2,5 mg podawanych 5–10 minut

przed rozpoczęciem zabiegu. W razie potrzeby można podawać kolejne dawki po 1 mg. Stwierdzono,

że średnio podaje się łącznie 3,5–7,5 mg. Zazwyczaj nie jest konieczne stosowanie dawki całkowitej

przekraczającej 5 mg.

U dorosłych w wieku powyżej 60 lat oraz u pacjentów wyniszczonych lub przewlekle chorych dawkę

początkową należy zmniejszyć do 0,5–1,0 mg podawanych 5–10 minut przed rozpoczęciem zabiegu.

W razie potrzeby można podawać kolejne dawki po 0,5–1,0 mg. Ponieważ u tych pacjentów efekt

maksymalny może być osiągany wolniej, dodatkowe dawki midazolamu należy podawać w dużo

większych odstępach i z zachowaniem ostrożności. Zazwyczaj nie jest konieczne przekraczanie dawki

całkowitej wynoszącej 3,5 mg.

Dzieci

Podanie dożylne . Dawkę midazolamu należy zwiększać powoli do uzyskania pożądanego efektu

klinicznego. Dawkę początkową midazolamu należy podawać przez 2–3 minuty. Z oceną pełnego

efektu sedacyjnego przed rozpoczęciem zabiegu lub podaniem kolejnej dawki należy odczekać

dodatkowe 2–5 minut. Jeśli będzie konieczna głębsza sedacja, należy zwiększać dawkę małymi

ilościami do osiągnięcia odpowiedniego poziomu sedacji. Niemowlęta i małe dzieci w wieku poniżej

5 lat mogą wymagać znacznie większych dawek w przeliczeniu na kilogram masy ciała niż dzieci

starsze i młodzież.

• Dzieci w wieku poniżej 6 miesięcy: dzieci w wieku poniżej 6 miesięcy są szczególnie podatne

na obturację dróg oddechowych i hipowentylację. Z tego względu nie zaleca się stosowania

midazolamu w sedacji płytkiej u dzieci w wieku poniżej 6 miesięcy.

7 • Dzieci w wieku od 6 miesięcy do 5 lat: dawka początkowa wynosi 0,05–0,10 mg/kg mc. W

celu osiągnięcia pożądanego efektu może być konieczne zastosowanie dawki całkowitej

sięgającej do 0,6 mg/kg mc., jednak nie powinno się przekraczać dawki całkowitej wynoszącej

6 mg. Ze stosowaniem większych dawek może wiązać się przedłużona sedacja i ryzyko

hipowentylacji.

• Dzieci w wieku od 6 do 12 lat: dawka początkowa wynosi 0,025–0,050 mg/kg mc. Może być

konieczne zastosowanie dawki całkowitej sięgającej do 0,4 mg/kg mc., maksymalnie 10 mg. Ze

stosowaniem większych dawek może wiązać się przedłużona sedacja i ryzyko hipowentylacji.

• Dzieci i młodzież w wieku od 12 do 16 lat: dawkowanie jak u dorosłych.

Podanie doodbytnicze. Dawka całkowita midazolamu zazwyczaj mieści się w zakresie 0,3–0,5 mg/kg

mc. Podanie doodbytnicze roztworu z ampułki powinno być wykonywane z użyciem plastikowego

aplikatora zamocowanego na końcu strzykawki. Jeśli objętość roztworu, który ma zostać podany,

będzie zbyt mała, można rozcieńczyć go wodą do całkowitej objętości 10 ml. Dawkę całkowitą należy

podać jednorazowo – należy unikać powtórnego podania doodbytniczego.

Nie zaleca się stosowania tej metody u dzieci w wieku poniżej 6 miesięcy, gdyż dane dotyczące tej

populacji są ograniczone.

Podanie domięśniowe. Dawki stosowane mieszczą się w zakresie 0,05–0,15 mg/kg mc. Zazwyczaj nie

jest konieczne stosowanie dawki całkowitej przekraczającej 10 mg. Tę drogę podawania należy

stosować w wyjątkowych wypadkach. Preferowane jest podanie doodbytnicze, gdyż podanie

domięśniowe jest bolesne.

U dzieci o masie ciała mniejszej niż 15 kg nie zaleca się stosowania roztworów midazolamu

o stężeniu przekraczającym 1 mg/ml. Roztwory o większym stężeniu należy rozcieńczać do stężenia

1 mg/ml.

Dawkowanie w znieczuleniu

Premedykacja

Premedykacja za pomocą midazolamu stosowana zaraz przed zabiegiem wywołuje sedację

(wywołanie senności lub ospałości oraz zmniejszenie lęku) oraz przedoperacyjne zaburzenia pamięci.

Midazolam można też podawać w skojarzeniu z cholinolitykami. W tym wskazaniu midazolam należy

podawać dożylnie lub domięśniowo (głęboko w duży mięsień) 20–60 minut przed indukcją

znieczulenia, przy czym u dzieci preferowaną drogą podawania jest droga doodbytnicza (patrz niżej).

Po zastosowaniu premedykacji obowiązkowe jest ścisłe i ciągłe monitorowanie stanu pacjenta, gdyż

wrażliwość na lek jest osobniczo zmienna i mogą pojawić się objawy przedawkowania.

Dorośli

Zalecana dawka stosowana w sedacji przedoperacyjnej oraz w celu uzyskania niepamięci zdarzeń

w okresie przedoperacyjnym u osób dorosłych z I i II grupy ryzyka okołooperacyjnego wg skali ASA

w wieku poniżej 60 lat wynosi 1–2 mg dożylnie (przy czym w razie potrzeby dawkę można

powtarzać) lub 0,07–0,10 mg/kg mc. domięśniowo. U pacjentów w wieku powyżej 60 lat, u pacjentów

wyniszczonych lub przewlekle chorych którym podaje się midazolam dawkę należy zmniejszyć

i indywidualnie dostosować. Zalecana dawka początkowa w podaniu dożylnym wynosi 0,5 mg

i powinna być wolno zwiększana w razie potrzeby. W podaniu domięśniowym zaleca się stosowanie

dawki 0,025–0,050 mg/kg mc. W przypadku równoczesnego podawania leków narkotycznych dawkę

midazolamu należy zmniejszyć. Zazwyczaj stosowana dawka to 2–3 mg.

Dzieci i młodzież

Noworodki i niemowlęta w wieku poniżej 6 miesięcy:

Nie zaleca się stosowania leku u dzieci w wieku poniżej 6 miesięcy, gdyż dostępne dane na ten temat

są ograniczone.

Dzieci w wieku powyżej 6 miesięcy

Podanie doodbytnicze: dawkę całkowitą, zazwyczaj w zakresie 0,3–0,5 mg/kg mc., należy podać

8 15–30 minut przed indukcją znieczulenia. Podanie doodbytnicze roztworu z ampułki powinno być

wykonywane z użyciem plastikowego aplikatora zamocowanego na końcu strzykawki. Jeśli objętość

roztworu, który ma zostać podany, będzie zbyt mała, można rozcieńczyć go wodą do całkowitej

objętości 10 ml.

Podanie domięśniowe: ze względu na bolesność podania domięśniowego tę drogę należy

wykorzystywać jedynie w wyjątkowych wypadkach. Powinno się preferować drogę doodbytniczą.

Wykazano jednak, że midazolam podawany domięśniowo w dawkach w zakresie 0,08–0,20 mg/kg

mc. jest skuteczny i bezpieczny. U dzieci w wieku 1–15 lat konieczne jest stosowanie proporcjonalnie

większych dawek niż u dorosłych w przeliczeniu na masę ciała.

U dzieci o masie ciała mniejszej niż 15 kg nie zaleca się stosowania roztworów midazolamu

o stężeniu przekraczającym 1 mg/ml. Roztwory o większym stężeniu należy rozcieńczać do stężenia

1 mg/ml.

Indukcja znieczulenia

Dorośli

Jeśli midazolam jest stosowany do indukcji znieczulenia przed podaniem innych leków o działaniu

znieczulającym, reakcja pacjentów jest osobniczo zmienna. Dawkę należy stopniowo zwiększać do

osiągnięcia pożądanego efektu odpowiednio do wieku i stanu klinicznego pacjenta. W przypadku

stosowania midazolamu przed lub w skojarzeniu z innymi dożylnymi lub wziewnymi lekami

stosowanymi do indukcji znieczulenia dawka początkowa każdego z nich powinna być znacznie

zmniejszona, nawet do 25% zazwyczaj stosowanej dawki początkowej.

Pożądany poziom znieczulenia osiąga się poprzez stopniowe zwiększanie dawki. Dawka midazolamu

stosowana dożylnie do indukcji znieczulenia powinna być podawana powoli, małymi ilościami.

Dawki nie powinny być zwiększane o więcej niż 5 mg podanych w ciągu 20–30 sekund

z zachowaniem 2 minutowego odstępu pomiędzy kolejnymi dawkami.

• U dorosłych w wieku poniżej 60 lat, którzy zostali poddani premedykacji, zazwyczaj wystarcza

dawka dożylna wynosząca 0,15–0,20 mg/kg mc.

• U dorosłych w wieku poniżej 60 lat, którzy nie zostali poddani premedykacji, dawka może być

większa (0,30–0,35 mg/kg mc. dożylnie). W razie potrzeby, aby zakończyć indukcję, można

podawać dawki zwiększone o około 25% wartości dawki początkowej podanej danemu

pacjentowi. Indukcję można też zakończyć za pomocą wziewnych leków znieczulających.

W przypadkach opornych do indukcji można zastosować dawkę całkowitą sięgającą 0,6 mg/kg

mc., przy czym należy się liczyć z tym, że tak duże dawki przedłużą proces wybudzania.

• U dorosłych w wieku powyżej 60 lat, którzy zostali poddani premedykacji, oraz pacjentów

wyniszczonych lub przewlekle chorych dawkę należy znacznie zmniejszyć, np. do dawki

w zakresie 0,05–0,15 mg/kg mc. podanej dożylnie przez 20–30 sekund z odczekaniem 2 minut

na efekt.

• U dorosłych w wieku powyżej 60 lat, którzy nie zostali poddani premedykacji, zwykle

wymagane jest użycie większej dawki midazolamu do wywołania indukcji znieczulenia. Zaleca

się stosowanie dawki początkowej wynoszącej 0,15–0,30 mg/kg mc. Pacjenci z ciężką chorobą

ogólnoustrojową lub wyniszczeniem którzy nie zostali poddani premedykacji zwykle wymagają

mniejszych dawek midazolamu do osiągnięcia indukcji znieczulenia. Początkowa dawka

wynosząca 0,15–0,25 mg/kg mc. jest zazwyczaj wystarczająca.

Składnik o działaniu sedacyjnym w znieczuleniu kombinowanym

Dorośli

Midazolam może być stosowany jako składnik o działaniu sedacyjnym w znieczuleniu

kombinowanym, w postaci okresowych niewielkich dawek dożylnych (w zakresie dawek

0,03–0,10 mg/kg mc.), albo w postaci ciągłego wlewu dożylnego (w zakresie dawek 0,03–0,10 mg/kg

mc./h), z reguły w skojarzeniu z lekami przeciwbólowymi. Dawka i odstępy pomiędzy kolejnymi

dawkami uzależnione są od indywidualnej reakcji pacjenta.

U dorosłych w wieku powyżej 60 lat oraz u pacjentów wyniszczonych lub przewlekle chorych

konieczne będzie zastosowanie mniejszych dawek podtrzymujących.

9 Sedacja na oddziale intensywnej opieki medycznej

Zamierzony poziom sedacji osiągany jest poprzez stopniowe zwiększanie dawki midazolamu,

a następnie ciągły wlew albo powtarzane bolusy – zależnie od potrzeb klinicznych, stanu pacjenta,

wieku oraz jednocześnie stosowanych leków.

Dorośli

Dożylna dawka wysycająca : wynosi 0,03–0,30 mg/kg mc. i powinna być podawana powoli w

dawkach podzielonych. Każda dawka podzielona, w zakresie 1,0–2,5 mg, powinna być podawana

przez

20–30 sekund, odczekując 2 minuty przed podaniem następnej. U pacjentów z hipowolemią, skurczem

naczyń lub hipotermią dawka wysycająca powinna być mniejsza lub zostać pominięta. W przypadku

podawania midazolamu w skojarzeniu z silnie działającymi lekami przeciwbólowymi jako pierwsze

powinny zostać podane leki przeciwbólowe, tak aby efekt sedatywny midazolamu mógł być

bezpiecznie dozowany na ewentualnie nałożony efekt sedacyjny leków przeciwbólowych.

Dożylna dawka podtrzymująca : dawki mogą mieścić się w zakresie 0,03–0,20 mg/kg mc./h. U

pacjentów z hipowolemią, skurczem naczyń lub hipotermią dawkę podtrzymującą należy zmniejszyć.

Poziom sedacji należy regularnie kontrolować. W przypadku długotrwałej sedacji może rozwinąć się

tolerancja wymagająca zwiększenia dawki.

Noworodki i niemowlęta w wieku poniżej 6 miesięcy

Midazolam należy podawać w ciągłym wlewie dożylnym, zaczynając od dawki 0,03 mg/kg mc./h

(0,5 mikrogramów/kg masy ciała/min) w przypadku noworodków urodzonych przed 32. tygodniem

ciąży lub od dawki 0,06 mg/kg mc./h (1 mikrogram/kg masy ciała/min) w przypadku noworodków

urodzonych po 32. tygodniu ciąży oraz dzieci w wieku poniżej 6 miesięcy.

U noworodków i niemowląt w wieku poniżej 6 miesięcy nie zaleca się stosowania dożylnych dawek

wysycających – zamiast tego wlew można przez pierwsze kilka godzin prowadzić z większą

szybkością, aby osiągnąć stężenie terapeutyczne leku w osoczu. Tempo wlewu należy

dokładnie często oceniać, szczególnie po upływie pierwszych 24 godzin, tak aby podawać możliwie

najmniejszą skuteczną dawkę i zmniejszać ryzyko kumulacji leku w organizmie.

Konieczne jest uważne monitorowanie częstości oddechów i poziomu wysycenia hemoglobiny

tlenem.

Dzieci w wieku powyżej 6 miesięcy

U zaintubowanych i wentylowanych mechanicznie pacjentów pediatrycznych, w celu uzyskania

pożądanego efektu klinicznego, dożylną dawkę wysycającą wynoszącą 0,05–0,20 mg/kg mc. należy

podawać powoli przez co najmniej 2–3 minuty. Midazolamu nie należy podawać w postaci szybkiego

wstrzyknięcia dożylnego. Po podaniu dawki wysycającej należy rozpocząć ciągły wlew dożylny

w dawce 0,06–0,12 mg/kg mc./h (1–2 mikrogramów/kg masy ciała/min). W razie konieczności

szybkość wlewu można zwiększyć lub zmniejszyć (zazwyczaj o 25% szybkości początkowej lub

kolejnej) bądź podać dodatkowe dawki dożylne midazolamu w celu zwiększenia lub utrzymania

pożądanego efektu.

W przypadku rozpoczynania wlewu midazolamu u hemodynamicznie niewydolnych pacjentów

zwykle stosowana dawka wysycająca może być stopniowo zwiększana w niewielkich dawkach,

a pacjent powinien być monitorowany na wypadek wystąpienia objawów destabilizacji

hemodynamicznej, np. niedociśnienia. Chorzy ci są również podatni na wystąpienie wywołanej przez

midazolam depresji oddechowej i wymagają uważnego monitorowania częstości oddechów oraz

stopnia wysycenia hemoglobiny tlenem.

U wcześniaków, noworodków urodzonych o czasie oraz u dzieci o masie ciała poniżej 15 kg nie

zaleca się stosowania roztworów midazolamu o stężeniu przekraczającym 1 mg/ml. Roztwory

o większym stężeniu należy rozcieńczać do stężenia 1 mg/ml.

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek

10 U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny <10 ml/min) farmakokinetyka

wolnego midazolamu po jednorazowym podaniu dożylnym jest podobna do farmakokinetyki u

zdrowych ochotników. Jednak w razie długotrwałego wlewu dożylnego u pacjentów przebywających

na oddziale intensywnej opieki medycznej (OIOM) średni czas trwania efektu sedacyjnego w

przypadku pacjentów z zaburzeniami czynności nerek był znacznie dłuższy, co najprawdopodobniej

było spowodowane kumulacją glukuronidu α -hydroksymidazolamu.

Brak specyficznych danych dotyczących pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (klirens

kreatyniny poniżej 30 ml/min) otrzymujących midazolam w ramach indukcji znieczulenia.

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby

Zaburzenia czynności wątroby zmniejszają klirens podanego dożylnie midazolamu, wydłużając okres

półtrwania w końcowej fazie eliminacji. Może to zatem powodować nasilenie i wydłużenie

klinicznych efektów działania produktu leczniczego. Wymaganą dawkę midazolamu można

zmniejszyć, odpowiednio monitorując parametry życiowe.

Pacjenci w podeszłym wieku oraz dzieci i młodzież

Patrz tabela powyżej.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

Midazolam powinien być podawany wyłącznie przez doświadczonych lekarzy w placówce w pełni

wyposażonej w sprzęt do monitorowania i wspomagania czynności układu oddechowego i układu

krążenia oraz przez osoby z odpowiednim przeszkoleniem w rozpoznawaniu i leczeniu oczekiwanych

reakcji niepożądanych, w tym w prowadzeniu resuscytacji oddechowo-krążeniowej.

Odnotowano ciężkie przypadki działań niepożądanych dotyczących układu krążenia i oddechowego.

Działania te obejmowały depresję oddechową, bezdech, zatrzymanie oddechu i (lub) krążenia. Ryzyko

wystąpienia tego typu zdarzeń zagrażających życiu jest większe w przypadku zbyt szybkiego

wykonywania wstrzyknięcia lub stosowania zbyt dużych dawek.

Konieczne jest zachowanie szczególnej ostrożności w przypadku stosowania sedacji płytkiej u

pacjentów z zaburzeniami czynności układu oddechowego.

Niemowlęta w wieku poniżej 6 miesiąca są szczególnie podatne na obturację dróg oddechowych i

hipowentylację, z tego powodu niezwykle istotne jest zwiększanie dawki małymi ilościami do

osiągnięcia odpowiedniego efektu klinicznego oraz uważne monitorowanie częstości oddechów i

stopnia wysycenia hemoglobiny tlenem.

Po podaniu midazolamu w ramach premedykacji obowiązkowe jest odpowiednie monitorowanie stanu

pacjenta, gdyż wrażliwość na ten lek jest osobniczo zmienna i mogą pojawić się objawy

przedawkowania.

Należy zachować szczególną ostrożność podczas podawania midazolamu pacjentom z grupy

wysokiego ryzyka, do których zalicza się:

− dorosłych w wieku powyżej 60 lat,

− pacjentów przewlekle chorych lub wyniszczonych, np.:

o pacjentów z przewlekłą niewydolnością oddechową,

o pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek, zaburzeniami czynności wątroby lub

zaburzeniami czynności serca,

− dzieci i młodzież, szczególnie pacjentów niestabilnych krążeniowo.

Pacjenci należący do wymienionych grup wysokiego ryzyka wymagają stosowania mniejszych dawek

(powyżej) i powinni być nieustannie monitorowani na wypadek wystąpienia wczesnych objawów

osłabienia czynności życiowych.

Jak w przypadku wszystkich substancji mogących wywoływać depresję OUN i (lub) zwiotczenie

mięśni szkieletowych, należy zachować szczególną ostrożność podczas stosowania midazolamu u

pacjentów z nużliwością mięśni ( myasthenia gravis ).

11 Tolerancja

Donoszono o zmniejszeniu skuteczności midazolamu, kiedy lek ten stosowany był w długotrwałej

sedacji na oddziałach intensywnej opieki medycznej (OIOM).

Uzależnienie

Nie należy zapominać, że podczas stosowania midazolamu w długotrwałej sedacji u pacjentów

przebywających na oddziale intensywnej opieki medycznej (OIOM), u tych pacjentów może rozwinąć

się uzależnienie. Ryzyko rozwoju uzależnienia rośnie z dawką i czasem stosowania leku – jest ono

również większe u pacjentów z dodatnim wywiadem w kierunku nadużywania alkoholu i (lub) leków.

Objawy odstawienia

Podczas długotrwałego stosowania midazolamu u pacjentów przebywających na OIOM-ie może

rozwinąć się uzależnienie fizyczne. Z tego powodu nagłe przerwanie podania leku może wywołać

objawy odstawienne. Mogą wystąpić następujące objawy: ból głowy, bóle mięśni, objawy lękowe,

napięcie, niepokój psychoruchowy, dezorientacja, drażliwość, bezsenność z odbicia, zmiany nastroju,

omamy i drgawki. Ponieważ ryzyko wystąpienia objawów odstawienia jest większe w przypadku

nagłego odstawienia leku, zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki.

Amnezja

Midazolam wywołuje amnezję następczą (często efekt ten jest bardzo pożądany przed lub w trakcie

zabiegów chirurgicznych i procedur diagnostycznych), której czas utrzymywania się jest wprost

proporcjonalny do podanej dawki. Przedłużająca się amnezja może stanowić problem w przypadku

pacjentów ambulatoryjnych, u których planuje się wypis zaraz po zakończeniu zabiegu. Po

pozajelitowym podaniu midazolamu pacjent może opuścić szpital lub ambulatorium wyłącznie w

towarzystwie opiekuna.

Reakcje paradoksalne

Istnieją doniesienia o reakcjach paradoksalnych po podaniu midazolamu, takich jak pobudzenie

psychoruchowe, ruchy mimowolne (w tym drgawki toniczno-kloniczne i drżenie mięśniowe),

nadaktywność, wrogość, napady furii, agresywność, napadowe pobudzenie i akty przemocy. Reakcje

te mogą występować po dużych dawkach i (lub) w przypadku szybkiego wstrzyknięcia. Największą

częstość występowania tego typu reakcji odnotowano u dzieci i osób w podeszłym wieku.

Zmniejszona eliminacja midazolamu

Eliminacja midazolamu może zostać zmniejszona przez podawanie substancji hamujących lub

indukujących CYP3A4, z tego powodu może być konieczne odpowiednie zmodyfikowanie dawki

midazolamu.

Eliminacja midazolamu może też być opóźniona u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, małą

pojemnością minutową serca oraz u noworodków.

Wcześniaki i noworodki

Ze względu na zwiększone ryzyko bezdechu zaleca się zachowanie szczególnej ostrożności podczas

sedacji niezaintubowanych wcześniaków i noworodków urodzonych przedwcześnie niewykazujących

już cech wcześniactwa. Konieczne jest uważne monitorowanie częstości oddechów i stopnia

wysycenia hemoglobiny tlenem.

U noworodków należy unikać szybkiego wstrzykiwania leku.

Noworodki charakteryzują się zmniejszoną i (lub) niedojrzałą czynnością narządów i są podatne na

zbyt silne i (lub) przedłużające się działanie midazolamu.

U niestabilnych krążeniowo pacjentów pediatrycznych obserwowano działania niepożądane dotyczące

układu krążenia, z tego powodu w tej grupie pacjentów należy unikać szybkiego podawania

dożylnego.

Niemowlęta w wieku poniżej 6 miesięcy

W tej populacji pacjentów midazolam może być stosowany do sedacji wyłącznie w warunkach

OIOM-u. Niemowlęta w wieku poniżej 6 miesięcy są szczególnie podatne na obturację dróg

oddechowych i hipowentylację, z tego powodu niezwykle istotne jest zwiększanie dawki małymi

ilościami do osiągnięcia odpowiedniego efektu klinicznego oraz uważne monitorowanie częstości

12 oddechów i stopnia wysycenia hemoglobiny tlenem (porównaj akapit wyżej zatytułowany

„Wcześniaki i noworodki”).

Jednoczesne stosowanie alkoholu/substancji wpływających depresyjnie na OUN

Należy unikać jednoczesnego stosowania midazolamu z alkoholem i (lub) substancjami

wpływającymi depresyjnie na OUN, gdyż mogą one nasilać kliniczne efekty działania midazolamu, w

tym nasiloną sedację lub depresję oddechową o znaczeniu klinicznym.

Nadużywanie alkoholu i leków w wywiadzie

U pacjentów ze stwierdzonym w wywiadzie nadużywaniem alkoholu lub leków zaleca się unikać

stosowania midazolamu oraz innych benzodiazepin.

Kryteria wypisania pacjenta

Po otrzymaniu midazolamu pacjent może opuścić szpital lub ambulatorium dopiero po podjęciu takiej

decyzji przez lekarza prowadzącego i tylko w towarzystwie opiekuna. Zaleca się, aby po wypisie,

pacjentowi towarzyszyła druga osoba.

13