Ceftazidimum (Biotum)

Ulotka dołączona do opakowania: informacja dla użytkownika

Biotum, 1 g, proszek do sporządzania roztworu do wstrzykiwań lub infuzji

Biotum, 2 g, proszek do sporządzania roztworu do wstrzykiwań lub infuzji

Ceftazidimum

Należy uważnie zapoznać się z treścią ulotki przed zażyciem leku, ponieważ zawiera ona

informacje ważne dla pacjenta.

- Należy zachować tę ulotkę, aby w razie potrzeby móc ją ponownie przeczytać.

- W razie jakichkolwiek wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub pielęgniarki.

- Lek ten przepisano ściśle określonej osobie. Nie należy go przekazywać innym. Lek może

zaszkodzić innej osobie, nawet jeśli objawy jej choroby są takie same.

- Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy

niepożądane niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub pielęgniarce.

Patrz punkt 4.

Spis treści ulotki

1. Co to jest lek Biotum i w jakim celu się go stosuje

2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Biotum

3. Jak stosować lek Biotum

4. Możliwe działania niepożądane

5. Jak przechowywać lek Biotum

6. Zawartość opakowania i inne informacje

1. Co to jest lek Biotum i w jakim celu się go stosuje

Biotum jest antybiotykiem stosowanym u dorosłych i dzieci (w tym u noworodków). Działa on

bakteriobójczo na bakterie wywołujące zakażenia. Należy do grupy leków zwanych cefalosporynami .

Biotum stosuje się w leczeniu ciężkich zakażeń bakteryjnych:

• dolnych dróg oddechowych, w tym płuc

• płuc i oskrzeli u pacjentów z mukowiscydozą

• mózgu (zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych)

• ucha

• dróg moczowych

• skóry i tkanek miękkich

• jamy brzusznej i powłok brzusznych (zapalenie otrzewnej)

• kości i stawów.

Biotum można również stosować:

• w zapobieganiu zakażeniom podczas przezcewkowej resekcji gruczołu krokowego u mężczyzn

• w leczeniu pacjentów z małą liczbą białych krwinek (neutropenia), mających gorączkę

z powodu zakażenia bakteryjnego.

2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Biotum

Kiedy nie stosować leku Biotum

• Jeśli pacjent ma uczulenie na ceftazydym lub którykolwiek z pozostałych składników tego leku

(wymienionych w punkcie 6).

1 • Jeśli u pacjenta kiedykolwiek występowała ciężka reakcja alergiczna na jakikolwiek inny

antybiotyk (penicyliny, monobaktamy i karbapenemy), ponieważ pacjent może być również

uczulony na Biotum.

➢ Jeśli pacjent przypuszcza, że dotyczą go opisane powyżej okoliczności, powinien

poinformować o tym lekarza prowadzącego przed rozpoczęciem leczenia lekiem Biotum.

Nie podawać pacjentowi leku Biotum.

Ostrzeżenia i środki ostrożności

Przed rozpoczęciem stosowania leku Biotum należy omówić to z lekarzem lub pielęgniarką.

Należy zwracać uwagę, czy w czasie stosowania leku Biotum u pacjenta nie występują szczególne

objawy, takie jak reakcje alergiczne, zaburzenia układu nerwowego i zaburzenia żołądka i jelit, w tym

biegunka. Zmniejszy to ryzyko możliwych problemów. Patrz „Objawy, na które należy zwrócić

uwagę” w punkcie 4. Jeśli u pacjenta kiedykolwiek występowała reakcja alergiczna na inne

antybiotyki, może on być uczulony również na Biotum.

Badania krwi i moczu

Biotum może zmieniać wyniki badania zawartości (stężenia) cukru w moczu oraz badań krwi,

znanych jako test Coombs’a. Jeśli pacjent ma mieć wykonywane takie badania:

• Należy poinformować osobę pobierającą próbki, że pacjent przyjmował lek Biotum.

Biotum a inne leki

Należy powiedzieć lekarzowi o wszystkich lekach stosowanych przez pacjenta obecnie lub ostatnio,

a także o lekach, które pacjent planuje stosować.

Pacjent nie powinien przyjmować leku Biotum bez konsultacji z lekarzem prowadzącym, jeśli

przyjmuje także:

• antybiotyk zwany chloramfenikolem

• antybiotyk z grupy zwanej aminoglikozydami, tj. gentamycynę, tobramycynę

• tabletki moczopędne zawierające furosemid.

➢ Jeśli opisane powyżej okoliczności dotyczą pacjenta, należy poinformować o tym lekarza

prowadzącego.

Ciąża i karmienie piersią

Jeśli pacjentka jest w ciąży lub karmi piersią, przypuszcza że może być w ciąży lub gdy planuje mieć

dziecko, powinna poradzić się lekarza przed zastosowaniem tego leku.

Lekarz prowadzący oceni, czy wynikające z przyjmowania leku Biotum podczas ciąży i karmienia

piersią korzyści dla pacjentki przeważają zagrożenia dla dziecka.

Prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn

Biotum może powodować działania niepożądane wpływające na zdolność prowadzenia pojazdów,

takie jak zawroty głowy (patrz punkt 4). Pacjent nie powinien prowadzić pojazdów ani obsługiwać

maszyn, chyba że ma pewność, że nie wystąpiły u niego te działania niepożądane.

Biotum zawiera sód

Każda fiolka 1 g zawiera 60 mg sodu. Odpowiada to 3% maksymalnej zalecanej dobowej dawki sodu

w diecie u osób dorosłych.

Każda fiolka 2 g zawiera 120 mg sodu. Odpowiada to 6% maksymalnej zalecanej dobowej dawki sodu

w diecie u osób dorosłych.

Lek zawiera 60 mg sodu (głównego składnika soli kuchennej) w każdym gramie proszku. Odpowiada

to 3% maksymalnej zalecanej dobowej dawki sodu w diecie u osób dorosłych.

Należy to wziąć pod uwagę u pacjentów ze zmniejszoną czynnością nerek i u pacjentów

kontrolujących zawartość sodu w diecie.

Przygotowanie leku do podania - patrz punkt: „Informacje przeznaczone wyłącznie dla fachowego

personelu medycznego” na końcu ulotki. Obliczając całkowitą zawartość sodu w przygotowanym

2 rozcieńczeniu leku należy uwzględnić sód pochodzący z rozcieńczalnika. W celu uzyskania dokładnej

informacji dotyczącej zawartości sodu w roztworze wykorzystanym do rozcieńczenia leku, należy

zapoznać się z ulotką dla pacjenta stosowanego rozcieńczalnika.

3. Jak stosować lek Biotum

Ten lek należy zawsze stosować zgodnie z zaleceniami lekarza. W razie wątpliwości należy zwrócić

się do lekarza.

Biotum jest zwykle podawany przez lekarza lub pielęgniarkę.

Może być podawany w kroplówce (infuzja dożylna) lub jako wstrzyknięcie bezpośrednio do żyły lub

wstrzyknięcie domięśniowe.

Biotum przygotowuje lekarz lub pielęgniarka z użyciem wody do wstrzykiwań lub innego

odpowiedniego płynu infuzyjnego.

Zwykle stosowana dawka

Lekarz prowadzący zdecyduje o odpowiedniej dla pacjenta dawce leku Biotum, biorąc pod uwagę

ciężkość i rodzaj zakażenia, przyjmowanie przez pacjenta jakichkolwiek innych antybiotyków, jego

masę ciała, wiek oraz prawidłowość pracy nerek.

Noworodki i niemowlęta (w wieku 0-2 miesięcy)

Na każdy 1 kg masy ciała niemowlęcia , podaje się w ciągu doby od 25 mg do 60 mg leku Biotum

w dwóch dawkach podzielonych.

Niemowlęta (w wieku powyżej 2 miesięcy) i dzieci o masie ciała mniejszej niż 40 kg

Na każdy kg masy ciała niemowlęcia lub dziecka podaje się w ciągu doby od 100 mg do 150 mg

leku Biotum w trzech dawkach podzielonych. Maksymalnie 6 g na dobę.

Dorośli i młodzież o masie ciała 40 kg lub więcej

Od 1g do 2 g leku Biotum trzy razy na dobę. Maksymalnie 9 g na dobę.

Pacjenci w wieku powyżej 65 lat

Dawka dobowa zazwyczaj nie powinna być większa niż 3 g na dobę, szczególnie u pacjentów

w wieku powyżej 80 lat.

Pacjenci z chorymi nerkami

Pacjent może otrzymać dawkę inną niż zwykle stosowana. Lekarz lub pielęgniarka zdecyduje jaką

dawkę leku Biotum, w zależności o ciężkości choroby nerek, należy podać pacjentowi. Lekarz będzie

uważnie obserwował pacjenta i może zlecić wykonywanie u pacjenta częstszych badań czynności

nerek.

Zastosowanie większej niż zalecana dawki leku Biotum

W razie przypadkowego zastosowania większej dawki leku Biotum, niż została przepisana należy

natychmiast skontaktować się z lekarzem prowadzącym lub udać do najbliższego szpitala.

Pominięcie zastosowania leku Biotum

Jeśli pacjent nie przyjął wstrzyknięcia, należy podać je najszybciej jak to możliwe.

Nie należy stosować dawki podwójnej (dwa wstrzyknięcia w tym samym czasie) w celu uzupełnienia

pominiętej dawki, lecz zastosować kolejną dawkę o zwykłej porze.

Przerwanie stosowania leku Biotum

Nie należy zaprzestawać przyjmowania dawek Biotum bez zalecenia lekarza.

W razie jakichkolwiek dalszych wątpliwości związanych ze stosowaniem tego leku należy zwrócić się

do lekarza lub pielęgniarki.

3 4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Objawy, na które należy zwrócić uwagę

Opisane niżej ciężkie objawy niepożądane wystąpiły u małej liczby osób, ale ich dokładna częstość

jest nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych).

• Ciężka reakcja alergiczna . Objawami są: wypukła, swędząca wysypka , obrzęk , czasami

twarzy lub ust, który może spowodować trudności w oddychaniu .

• Wysypka na skórze , mogąca przebiegać z pęcherzykami i wyglądać jak małe tarcze (ciemna

plamka w środku otoczona jaśniejszą obwódką z ciemnym pierścieniem wokół krawędzi).

• Rozsiana wysypka na skórze, w obrębie której mogą wystąpić pęcherzyki i złuszczanie skóry .

(Może być objawem zespołu Stevensa-Johnsona lub toksycznego martwiczego oddzielania się

naskórka).

• Zaburzenia układu nerwowego : drżenia, drgawki i czasami śpiączka. Zaburzenia te

występowały u pacjentów, którym podano zbyt duże dawki, szczególnie u pacjentów z chorymi

nerkami.

• Skórna reakcja polekowa przebiegająca z zajęciem narządów wewnętrznych (rzadko

występująca, ciężka reakcja nadwrażliwości - zespół DRESS): silna wysypka z występującymi

jednocześnie takimi objawami, jak: gorączka, zmęczenie, obrzęk twarzy lub węzłów chłonnych,

zwiększenie liczby eozynofilów (rodzaj białych krwinek), zaburzenia czynności wątroby, nerek

lub płuc.

➢ Jeśli u pacjenta wystąpi którykolwiek z tych objawów, należy natychmiast skontaktować

się z lekarzem lub pielęgniarką.

Częste działania niepożądane

Mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 10 pacjentów:

• biegunka

• obrzęk i zaczerwienienie wzdłuż żyły

• czerwona wypukła wysypka na skórze, która może swędzieć

• ból, pieczenie, obrzęk lub stan zapalny w miejscu wstrzyknięcia.

➢ Jeśli którykolwiek z powyższych objawów niepokoi pacjenta, powinien powiedzieć o tym

lekarzowi prowadzącemu.

Częste działania niepożądane mogące ujawnić się w wynikach badań krwi:

• zwiększenie liczby jednego rodzaju białych krwinek (eozynofilia)

• zwiększenie liczby płytek krwi, które biorą udział w procesie krzepnięcia krwi

• zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych.

Niezbyt częste działania niepożądane

Mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 100 pacjentów:

• zapalenie jelit, które może powodować ból lub biegunkę, mogącą zawierać krew

• pleśniawki - zakażenia grzybicze jamy ustnej lub pochwy

• ból głowy

• zawroty głowy

• ból brzucha

• nudności lub wymioty

• gorączka i dreszcze.

➢ Należy powiedzieć lekarzowi prowadzącemu, jeśli u pacjenta wystąpił którykolwiek

z powyższych objawów.

4 Niezbyt częste działania niepożądane mogące ujawnić się w wynikach badań krwi:

• zmniejszenie liczby krwinek białych

• zmniejszenie liczby płytek krwi (komórek biorących udział w krzepnięciu krwi)

• zwiększenie stężenia mocznika, azotu mocznikowego lub kreatyniny w surowicy krwi.

Bardzo rzadkie działania niepożądane

Mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 10 000 pacjentów:

• zapalenie lub niewydolność nerek.

Inne działania niepożądane

Inne działania niepożądane, które wystąpiły u małej liczby pacjentów, ale dokładna częstość ich

występowania jest nieznana:

• mrowienie

• nieprzyjemny smak w ustach

• zażółcenie białkówek oczu i skóry.

Inne działania niepożądane mogące ujawnić się w wynikach badań krwi:

• krwinki czerwone rozpadają się zbyt szybko

• zwiększenie liczby jednego rodzaju krwinek białych we krwi

• znacznego stopnia zmniejszenie liczby krwinek białych.

Odnotowano rzadkie przypadki ciężkich reakcji nadwrażliwości z silną wysypką, którym może

towarzyszyć gorączka, zmęczenie, obrzęk twarzy lub gruczołów chłonnych, wzrost eozynofilów

(rodzaj białych krwinek), wpływające na wątrobę, nerki i płuca (reakcja nazywana DRESS).

Zgłaszanie działań niepożądanych

Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione

w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane

można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów

Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów

Biobójczych

Al. Jerozolimskie 181C

02-222 Warszawa

Tel.: + 48 22 49 21 301

Faks: + 48 22 49 21 309

Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl

Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat

bezpieczeństwa stosowania leku.

5. Jak przechowywać lek Biotum

Lek należy przechowywać w temperaturze do 25°C. Chronić od światła.

Przygotowany roztwór można przechowywać 24 godziny w lodówce, tj. w temperaturze

od 2°C do 8°C.

Lek należy przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci.

Nie stosować tego leku po upływie terminu ważności zamieszczonego na opakowaniu. Termin

ważności oznacza ostatni dzień podanego miesiąca.

Zapis na opakowaniu po skrócie EXP oznacza termin ważności, a po skrócie Lot oznacza numer serii.

5 Leków nie należy wyrzucać do kanalizacji ani domowych pojemników na odpadki. Należy zapytać

farmaceutę, jak usunąć leki, których się już nie używa. Takie postępowanie pomoże chronić

środowisko.

6. Zawartość opakowania i inne informacje

Co zawiera lek Biotum

- Substancją czynną leku jest ceftazydym. Każda fiolka zawiera 1 g lub 2 g ceftazydymu

w postaci pięciowodzianu buforowanego węglanem sodu.

- Pozostały składnik to: węglan sodu.

Jak wygląda lek Biotum i co zawiera opakowanie

Biały lub jasnożółty proszek umieszczony w szklanej fiolce, zamkniętej gumowym korkiem i

zabezpieczonej aluminiowym kapslem lub aluminiowym kapslem z kapturkiem, w tekturowym

pudełku.

Opakowanie zawiera 1 lub 10 fiolek.

Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.

Podmiot odpowiedzialny i wytwórca

Podmiot odpowiedzialny

Zakłady Farmaceutyczne POLPHARMA S.A.

ul. Pelplińska 19, 83-200 Starogard Gdański

tel. + 48 22 364 61 01

Wytwórca

Zakłady Farmaceutyczne POLPHARMA S.A.

ul. Pelplińska 19, 83-200 Starogard Gdański

Zakłady Farmaceutyczne POLPHARMA S.A.

Oddział Produkcyjny w Duchnicach

ul. Ożarowska 28/30, 05-850 Ożarów Mazowiecki

Data ostatniej aktualizacji ulotki:

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Informacje przeznaczone wyłącznie dla fachowego personelu medycznego

Biotum, 1 g, proszek do sporządzania roztworu do wstrzykiwań lub infuzji

Biotum, 2 g, proszek do sporządzania roztworu do wstrzykiwań lub infuzji

Ceftazidimum

Ciśnienie w fiolkach leku Biotum każdej wielkości jest mniejsze od atmosferycznego. Podczas

rozpuszczania proszku ciśnienie zwiększa się wskutek uwalniania dwutlenku węgla. Można

zignorować małe pęcherzyki dwutlenku węgla znajdujące się w przygotowanym roztworze.

Instrukcja dotycząca przygotowania leku do stosowania

Należy zapoznać się z tabelą dodawanych objętości i uzyskiwanych stężeń, co może być przydatne,

gdy potrzebne są dawki częściowe.

Objętość rozpuszczalnika Przybliżone stężenie Zawartość fiolki Droga podania do dodania [ml] ceftazydymu [mg/ml]

wstrzyknięcie domięśniowe 3 ml 260 1 g wstrzyknięcie dożylne 10 ml 90

6 infuzja dożylna 50 ml* 20

wstrzyknięcie dożylne 10 ml 170 2 g infuzja dożylna 50 ml* 40

• * Uwaga. Dodawać należy dwustopniowo

Zabarwienie roztworu od jasnożółtego do bursztynowego zależy od stężenia, rodzaju rozpuszczalnika

i warunków przechowywania. Jeśli spełnione są zalecane warunki, zmienność zabarwienia roztworu

nie wpływa niekorzystnie na skuteczność działania produktu.

Do przygotowania roztworów do infuzji dożylnych o stężeniu ceftazydymu pomiędzy 1 mg/ml

a 40 mg/ml stosuje się:

• 9 mg/ml (0,9%) roztwór chlorku sodu do wstrzykiwań

• M/6 roztwór mleczanu sodu do wstrzykiwań

• wieloskładnikowy roztwór mleczanu sodu do wstrzykiwań (Roztwór Hartmanna)

• 5% roztwór glukozy do wstrzykiwań

• 0,225% roztwór chlorku sodu z 5% roztworem glukozy do wstrzykiwań

• 0,45% roztwór chlorku sodu z 5% roztworem glukozy do wstrzykiwań

• 0,9% roztwór chlorku sodu z 5% roztworem glukozy do wstrzykiwań

• 0,18% roztwór chlorku sodu z 4% roztworem glukozy do wstrzykiwań

• 10% roztwór glukozy do wstrzykiwań

• 10% roztwór dekstranu 40 w 0,9% roztworze chlorku sodu do wstrzykiwań

• 10% roztwór dekstranu 40 w 5% roztworze glukozy do wstrzykiwań

• 6% roztwór dekstranu 70 w 0,9% roztworze chlorku sodu

• 6% roztwór dekstranu 70 w 5% roztworze glukozy do wstrzykiwań.

Ceftazydym w stężeniach pomiędzy 0,05 mg/ml a 0,25 mg/ml jest zgodny z płynem do dializy

otrzewnowej (mleczanowym).

Ceftazydym do wstrzyknięć domięśniowych można rozpuścić w roztworze zawierającym 0,5% lub

1% chlorowodorku lidokainy do wstrzykiwań.

Sporządzanie roztworu do szybkiego wstrzyknięcia

• 1. Przebić igłą korek i wstrzyknąć do fiolki zalecaną objętość rozpuszczalnika. W celu nakłucia korka

należy użyć igły o średnicy nie większej niż 0,8 mm (21 G w skali Gauge [G]). Igłę należy wbić

w centralnie wyznaczonym polu pod kątem 90°, zgodnie z poniższym schematem:

Podciśnienie wewnątrz fiolki może ułatwić wniknięcie rozpuszczalnika. Wycofać igłę ze strzykawką.

• 2. Potrząsać aż do rozpuszczenia: uwalnia się dwutlenek węgla i w ciągu 1 do 2 minut uzyskuje się

klarowny roztwór.

• 3. Odwrócić fiolkę. Utrzymując tłok strzykawki w pozycji w pełni wciśniętej, przebić igłą korek fiolki

i pobrać całą objętość roztworu do strzykawki (podwyższone ciśnienie w fiolce ułatwi tę czynność).

Igłę należy utrzymać wewnątrz roztworu, aby uniknąć zassania powietrza. Roztwór pobrany do

strzykawki może zawierać małe pęcherzyki dwutlenku węgla.

7 Te roztwory można podać bezpośrednio do żyły lub do zestawu do infuzji dożylnych, jeśli pacjent

otrzymuje płyny dożylnie. Ceftazydym wykazuje zgodność z najczęściej używanymi płynami

dożylnymi.

Sporządzanie roztworu do infuzji dożylnych z ceftazydymu w standardowej fiolce (zestaw typu

mini-bag lub burette)

Sporządzić używając w sumie 50 ml (dla fiolek 1 g i 2 g) zgodnego rozpuszczalnika, dodawanego

w DWÓCH etapach, jak opisano poniżej:

1. Przebić igłą korek i wstrzyknąć 10 ml rozpuszczalnika do fiolki 1 g i 2 g.

2. Usunąć igłę i wstrząsać fiolką aż do uzyskania klarownego roztworu.

3. Nie wprowadzać igły odbarczającej zanim lek rozpuści się całkowicie. Wprowadzić igłę

odbarczającą przez korek w celu zmniejszenia nadciśnienia wewnątrz fiolki.

4. Przemieścić roztwór do końcowego zbiornika (zestaw mini-bag lub burette), uzyskując całkowitą

objętość nie mniejszą niż 50 ml i podawać w infuzji dożylnej przez 15 do 30 minut.

Uwaga: w celu zapewnienia jałowości leku ważne jest, aby nie wkłuwać igły odbarczającej przez

korek fiolki przed całkowitym rozpuszczeniem leku.

8